Wymowa „th” – część 2

Jak już to było wspomniane, wymowa dźwięków stojących za literami „th” potrafi być dla Polaka trudna, gdyż takie dźwięki nie istnieją w języku polskim. Lecz jeśli tylko wie się jak, to wymowa ich przestaje być uciążliwa. Dziś zajmiemy się wersją dźwięczną.

Podobnie ja pisałem o tym poprzednio, Polacy, nie wiedząc jak dokładnie wymawiać takie słowa jak „the” czy „that”, wymawiają je, jakby na początku ich stał dźwięk [d]. A wystarczy wprowadzić drobną zmianę, by z niepoprawnego [d] powstało poprawne [ð].

Zupełnie jak w przypadku wersji bezdźwięcznej, wystarczy powiedzieć [d], ale mówiąc to wystawić koniuszek języka między zęby, i wtedy wymawiamy właśnie [ð]. Wystarczy teraz to tylko odpowiednio dużo razy powtórzyć. Na początku proponuję sam ten dźwięk powtarzać, potem w prostych słowach, jak „the”, „that” czy „there”, na koniec w zdaniach. Można ponownie posłużyć się tzw. „tongue twister”, (czyli zdaniem specjalnie skonstruowanym, by ćwiczyć trudną wymowę, czyli np. polskie „W Szczebrzeszynie…”), np.:

Derek, there’s the dog.

Czyli: Derek, tam jest ten pies. Zdania takie nie są zazwyczaj specjalnie logiczne słyszane same, ale przypominam, służą one tylko i wyłącznie ćwiczeniu wymowy.