„A/an” i „the” – praktyczne porady cz. 3

Przed nazwiskami nie daje się ani „a/an”, ani „the”, prawda? Czyli nie można powiedzieć „a Mr Smith” czy „the Mr Smith”? Owszem, można, w konkretnych przypadkach. Czyli kiedy?

Normalnie nie można, czyli jak przedstawiamy siebie, kogoś, mówimy o kimś, to jest to po prostu John, John Smith, czy Mr Smith.

Ale jest konkretna sytuacja, gdzie powinno się mówić „a Mr Smith”.

Na przykład sekretarka dzwoni do szefa siedzącego w swoim pokoju i mówi:

– Mr Lee, a Mr Smith is waiting for you.

– Panie Lee, czeka na Pana jakiś pan Smith.

Czyli w tym przypadku sekretarka informuje szefa, że jakiś mężczyzna, który nazywa się Smith czeka na niego. Szef nie wie, o kogo chodzi. Nie jest to często używany przypadek, ale jest.

Gdyby szef spodziewał się jakiegoś swojego znajomego nazywającego się Smith, to sekretarka powiedziałaby:

– Mr Lee, Mr Smith is waiting for you.

A kiedy możemy użyć „the” przed nazwskiem? Jak to w przypadku „the”, używamy tego, jak chodzi nam o konkretny „egzemplarz”, czyli konkretnego człowieka o danym nazwisku. Na przykład chłopak przedstawia się dziewczynie:

– Hello, my name’s Jim Shakespeare.

– Shakespeare? Are you … ?

-Yes, I’m the Shakespeare’s great-great-great-great-great-great-great-grandson.

W powyższym przypadku Jim potwierdza przypuszczenia dziewczyny, że jest pra-pra-pra-pra-pra-pra-pra-prawnukiem TEGO Shakespeare’a. Czytamy to wtedy [], a nie [].

„The” używamy także, jak mówimy o całej rodzinie, np.:

rodzina Simpsonów – the Simpsons

rodzina Griffinów – the Griffins